9 december 2015
J. ken ik al van de lagere school en hij vertelde mij maanden geleden dat hij als klein jongetje al zag dat dat ik een engel ben.
Gisterenavond heb ik de meditatie met hem gedaan die erg bijzonder is en ik heb het letterlijk over genomen van het geluidsfragment, lees maar waarom....
Hij is alleen en het strand is mooi wit en de zee is heel diep en helder blauw en er is heel veel leven en kleur. Hij heeft niks aan en hoort het ruisen van de wind, het ritselen van de bladeren, het kabbelen van de golven en hij hoort het fladderen van vogels. Hij ziet twee witte duiven op een tak en ze geven kopjes aan elkaar. Dan hoort hij een adelaar krijsen en hij zit op een rots. En dan rechts van J. op een steen op 5 meter afstand. Ik vraag J. hem dichterbij te laten komen en hij hoort dat hij zijn hand uit moet strekken. J. zegt: Zó, die is zwaar! De adelaar zit op zijn hand en ik zeg dat hij met de adelaar mee mag.
We vliegen over het eiland en er is niemand, zó mooi....beekjes, watervallen, allemaal diersoorten. Alles leeft in harmonie door elkaar, zó mooi, zegt J. Ik vraag hem welke dimensie hij is een hij zegt 5e/6e....5e en het is zo rustig, alles drinkt gewoon uit één pool, tijgers, neushoorns, olifanten.....ze accepteren elkaar gewoon hè en maakt een geluid dat hij helemaal in verwondering is.
De twee vogels vliegen ook met me mee, zegt J. dan.
We zitten nu bij een ingang van een grot (weer verwondering) Ik zeg dat hij er in mag. Dan ziet hij een rivier, water wat heel helder groen is, niet diep, allemaal kleur en ik kijk nou de zee op door een soort oog en ik kijk de wereld in. Ik zie alles (weer verwondering) ik hoor dolfijnen en ze zwemmen weer weg Het is hier zo rustig! Ik hoor het druipende water tikken. Ik hoor vogels en er komt Licht van boven naar beneden. De zon, de stalen die verdelen zich, het is niet één bundel, het is gewoon één bonk Licht, van alle kanten komen de stalen naar binnen.
Ik loop een rondje en ik snap het niet, ik kan de tekst niet lezen, zegt J. En ik zeg dat hij moet vragen of hij dat helderder mag krijgen.
In je hart ben ik, maar je verstand moet het nog weten, leest hij. Het voelt héél Licht. De adelaar neemt me mee door het oog, we gaan terug het eiland op, nu van de andere kant. Ik sta, maar het lijkt wel of ik hoger en hoger ga, maar ik sta wel. De twee witte vogels blijven om me heen cirkelen, ze zijn onrustig. Ik zit aan de verkeerde kant van het eiland.
Ik zeg J. dat hij dat niet hoeft te blijven, maar hij zegt zich wel goed te voelen. Dan is hij in het midden van het eiland, ziet dieren en hij zit op een rots en kijkt over alles heen, de adelaar zit naast hem. Ik hoor allemaal geluiden en witte wolken drijven voorbij, zegt J. Het is zo rustig en daar zijn de twee witte vogels ook weer, ze zien beneden en de adelaar brengt me ook naar beneden, zegt J.
Ik zit nu op het zand, heerlijk warm en voel tintelingen, kriebelingen in mijn gezicht door de wind. Draag je iets, vraag ik hem en J. zegt: Nee, ik speel met het zand. Dan trekt hij ineens een gek gezicht en haalt zijn hand heel snel door zijn gezicht en ik vraag hem wat er gebeurt, er loopt iets over mijn gezicht, een spinnetje! Inwendig moest ik lachen. De adelaar zit boven mee en kijkt naar me, zegt J. Ik teken in het zand, de vingers bewegen naar elkaar toe, een soort V-vorm, soort kubus nu een dat veeg ik weer weg. Lisa schrijf ik nu in het zand, zegt J. Ik vraag hem: Waarom Lisa? Weet ik niet, zegt hij, het is niet helemaal duidelijk en hij trekt dan plotseling weer dat rare gezicht. Ik zeg: Wat is er? Wéér een spinnetje, zegt J. Ik lach en zeg: Geef al die spinnetjes eens al je liefde. Hij zucht nu heel diep...De naam verdwijnt in het zand door de wind en ik krijg nog niet helder door waarom Lisa, zegt J. Ik ga staan, loop naar voren en ga zitten op een steen. Het is heel warm door de zon. Ik zit op het zand met de rug tegen de steen, de duifjes fladderen om me heen en adelaar is naast me. Dieren geluiden hoor ik achter me, zegt J. Ik voel me geweldig, open en ik straal warmte uit, niet per definitie Licht, het is warm liefdevol en energiek.
Ik zeg: Vraag eens aan de adelaar of je naar het Licht mag?
Ik zie een heel helder blauwe waas, geel. Van de adelaar mag ik wel, maar de twee vogeltjes vliegen voor me. Ik zeg hem al zijn liefde te geven en te zeggen dat hij terug komt. J. schokt nu, ik stap in, zegt hij, de adelaar heeft mij door het Licht getrokken. Ik vraag: Hoe voelt het? Tintelig, zegt hij. En ik vraag: Hoe ziet het eruit? Helder wit, lichtblauwe gloed. Ik zeg: Vraag eens wat dat is.
Lisa....zegt me niks, zegt J. Ik zeg: Vraag eens of ze je gids is? Ze gaat me helpen, begeleiden. Ik vraag of hij haar kent uit een vorig leven. Hij zegt: Nee, Lisa heeft mij uitgekozen om het samen te doen. Ik vraag of hij kan vragen of Lisa hier op aarde heeft geleefd. Ja....nu, zegt J. Ik vraag of Lisa dan zijn tweelingstraal is en J. zegt: Nee, Lisa is om te helpen, ze is één van de mensen die ik nog moet leren kennen, ze zal me een boodschap geven. Zij kan niet verder zonder mij.
En dan ben ik verwart.
J. zegt: Ze wil zelf naar een hogere trilling. Ik vraag welke trilling en hij zegt: Veel verder dan ik, ze is in de toekomst. Ik vraag welke dimensie en hij zegt: De 6e. Ik sta nu bij haar en ze voelt zo zacht en lief, alles wordt naar haar toe getrokken en ze straalt zoveel uit, zoveel liefde.
En ik besef dat Lisa een uittreding heeft en met haar astrale lichaam contact heeft met J.
Christoffel, zegt jou dat iets, vraagt J. mij, een man van in de 50 die vast zit en die moet naar boven dus ik zeg dat hij ons dan volledig moet vertrouwen en alle angst los moet laten. J. zegt: Hij zweeft al weg, hij is naar boven. Lisa pakt mijn hand, alléén jij weet de weg zegt Lisa hem en verdwijnt. Ik zeg hem de adelaar te vragen wat Lisa bedoelt.
J. zegt: Ik weet de weg naar een ingang naar een hogere dimensie, maar ik weet niet hoe. Ik vraag: Wordt je daarin geleid? Omdat ik dat alleen weet, zegt J. en ik begrijp er even niets meer van dus ik vraag: Hoe dan, uit een vorig leven?
J. zegt: Ik krijg het nu héél warm, klamme handen en ik word vast gedrukt op de grond, lijkt wel of ik terug geduwd wordt, omdat ik niet verder mag. Ik vraag waarom niet? Omdat mijn taak nog niet is volbracht. Mag je die nu volbrengen, vraag ik. Ik voel me lichter en ga weer omhoog, ik voel me zweverig, zegt J.
Ik mag mijn taak volbrengen, maar niet nu, wanneer wij er klaar voor zijn. (Wie zijn wij? Vergeten te vragen in het moment)
Ik zie een kring mensen, mannen én vrouwen. Het is de 5e dimensie.
Ik vraag of er een boodschap is. Één staat op, rest staat op een ik loop naar ze toe en J. hoort: Probeer niet te zoeken het zal jou zelf vinden, en weg ben ik weer, zegt hij. Ik vraag hem waar hij nu is.
Op een hele witte vlakte. Ik vraag of er verder nog iemand is. Leeg, niemand en het voelt rustig en warm en ik weet niet welke kant ik op moet, het is één bundel, één groot Licht.
Straal je zelf ook Licht uit, vraag ik.
Ja, zegt J. en ik vraag hem de adelaar te vragen wat zijn zielsopdracht is en hij zegt: Verlossing.
Ik zeg: Mag je deze meditatie doorgeven? Een ja komt door. Ik vraag of ik nog iets voor hem kan doen en hij krijgt: Ja, sturen.... door. Ik zei dat het goed komt. Heeft de adelaar nog een laatste boodschap voor je, vraag ik. Ik vraag wat hij bedoelt, maar een soort impulsen, soort vlekjes, de adelaar zegt: Alleen jij weet de weg, maar ik weet niet welke kant, zegt J.
De adelaar neemt me mee, ik sta in een bak met water, soort kelk en ik kijk in het water.
De weg leidt langs het water.
Ik kom uit het water, ik kom lopen, ik kom.....Ik zie verdrinking, ik kom eruit.
Dit vind ik heftig en zeg: Vraag eens waarom je dit moet zien?
Omdat het mij zal helpen op mijn weg. Stad waar ik woonde, 1418, is verwoest door de zee.
Waar, vraag ik.
Egypte, maar mijn gevoel zegt dat het niet klopt, maar de adelaar zegt dat ik hem moet geloven, zegt J.
Ik vraag: Wie was je daar in Egypte?
Een God, niet duidelijk welke, wel geliefd en groot, zegt J. Onze stad is overspoelt door water.
Ik vraag naar de naam van de stad en J. zegt: Krijg ik niet door, Antoli? Antiliana? Zoiets, het komt niet helder, het spoelt iedere keer weg met water. En ik weet de weg, zegt de adelaar.
Ik vraag: Waar naartoe dan?
Naar een hoge trilling, voor ons, voor iedereen, het zal verlichting geven, ik zal de mensen helpen, zegt J.
Cinderella was mijn vrouw. Ze is verdronken, ik kon haar niet redden, ze was zwanger, zegt J. Maar het is goed, ze zegt het is goed.
J. zegt: Ik voel me Licht en stap weer uit het water (verwonderd). Volgens mij was het onder water, want ik ben helemaal nat, maar ik kon wel gewoon adem halen.
De adelaar neemt me mee en we vliegen hoog, héél hoog en alles is water, ohh nee toch niet.
De adelaar zegt ik ben klaar. Hij laat me los.
Ik zei: Bedank hem maar en ik ben nog een beetje beduusd wat voor een bijzondere reis J. gemaakt heeft.
Ik zei: Waar ben je nu?
Hij zegt: Ik zit.
Ik vraag: Waar?
J. zegt: Op het eiland waar ik begonnen ben en ik haal hem terug in het hier en het nu.
Meteen zijn we gaan Googlen naar de stad en ontdekte wel dat Turkije vroeger anders heette wat erop lijkt, maar het lijkt wel een puzzel waar we nog niet uit zijn.
J. ken ik al van de lagere school en hij vertelde mij maanden geleden dat hij als klein jongetje al zag dat dat ik een engel ben.
Gisterenavond heb ik de meditatie met hem gedaan die erg bijzonder is en ik heb het letterlijk over genomen van het geluidsfragment, lees maar waarom....
Hij is alleen en het strand is mooi wit en de zee is heel diep en helder blauw en er is heel veel leven en kleur. Hij heeft niks aan en hoort het ruisen van de wind, het ritselen van de bladeren, het kabbelen van de golven en hij hoort het fladderen van vogels. Hij ziet twee witte duiven op een tak en ze geven kopjes aan elkaar. Dan hoort hij een adelaar krijsen en hij zit op een rots. En dan rechts van J. op een steen op 5 meter afstand. Ik vraag J. hem dichterbij te laten komen en hij hoort dat hij zijn hand uit moet strekken. J. zegt: Zó, die is zwaar! De adelaar zit op zijn hand en ik zeg dat hij met de adelaar mee mag.
We vliegen over het eiland en er is niemand, zó mooi....beekjes, watervallen, allemaal diersoorten. Alles leeft in harmonie door elkaar, zó mooi, zegt J. Ik vraag hem welke dimensie hij is een hij zegt 5e/6e....5e en het is zo rustig, alles drinkt gewoon uit één pool, tijgers, neushoorns, olifanten.....ze accepteren elkaar gewoon hè en maakt een geluid dat hij helemaal in verwondering is.
De twee vogels vliegen ook met me mee, zegt J. dan.
We zitten nu bij een ingang van een grot (weer verwondering) Ik zeg dat hij er in mag. Dan ziet hij een rivier, water wat heel helder groen is, niet diep, allemaal kleur en ik kijk nou de zee op door een soort oog en ik kijk de wereld in. Ik zie alles (weer verwondering) ik hoor dolfijnen en ze zwemmen weer weg Het is hier zo rustig! Ik hoor het druipende water tikken. Ik hoor vogels en er komt Licht van boven naar beneden. De zon, de stalen die verdelen zich, het is niet één bundel, het is gewoon één bonk Licht, van alle kanten komen de stalen naar binnen.
Ik loop een rondje en ik snap het niet, ik kan de tekst niet lezen, zegt J. En ik zeg dat hij moet vragen of hij dat helderder mag krijgen.
In je hart ben ik, maar je verstand moet het nog weten, leest hij. Het voelt héél Licht. De adelaar neemt me mee door het oog, we gaan terug het eiland op, nu van de andere kant. Ik sta, maar het lijkt wel of ik hoger en hoger ga, maar ik sta wel. De twee witte vogels blijven om me heen cirkelen, ze zijn onrustig. Ik zit aan de verkeerde kant van het eiland.
Ik zeg J. dat hij dat niet hoeft te blijven, maar hij zegt zich wel goed te voelen. Dan is hij in het midden van het eiland, ziet dieren en hij zit op een rots en kijkt over alles heen, de adelaar zit naast hem. Ik hoor allemaal geluiden en witte wolken drijven voorbij, zegt J. Het is zo rustig en daar zijn de twee witte vogels ook weer, ze zien beneden en de adelaar brengt me ook naar beneden, zegt J.
Ik zit nu op het zand, heerlijk warm en voel tintelingen, kriebelingen in mijn gezicht door de wind. Draag je iets, vraag ik hem en J. zegt: Nee, ik speel met het zand. Dan trekt hij ineens een gek gezicht en haalt zijn hand heel snel door zijn gezicht en ik vraag hem wat er gebeurt, er loopt iets over mijn gezicht, een spinnetje! Inwendig moest ik lachen. De adelaar zit boven mee en kijkt naar me, zegt J. Ik teken in het zand, de vingers bewegen naar elkaar toe, een soort V-vorm, soort kubus nu een dat veeg ik weer weg. Lisa schrijf ik nu in het zand, zegt J. Ik vraag hem: Waarom Lisa? Weet ik niet, zegt hij, het is niet helemaal duidelijk en hij trekt dan plotseling weer dat rare gezicht. Ik zeg: Wat is er? Wéér een spinnetje, zegt J. Ik lach en zeg: Geef al die spinnetjes eens al je liefde. Hij zucht nu heel diep...De naam verdwijnt in het zand door de wind en ik krijg nog niet helder door waarom Lisa, zegt J. Ik ga staan, loop naar voren en ga zitten op een steen. Het is heel warm door de zon. Ik zit op het zand met de rug tegen de steen, de duifjes fladderen om me heen en adelaar is naast me. Dieren geluiden hoor ik achter me, zegt J. Ik voel me geweldig, open en ik straal warmte uit, niet per definitie Licht, het is warm liefdevol en energiek.
Ik zeg: Vraag eens aan de adelaar of je naar het Licht mag?
Ik zie een heel helder blauwe waas, geel. Van de adelaar mag ik wel, maar de twee vogeltjes vliegen voor me. Ik zeg hem al zijn liefde te geven en te zeggen dat hij terug komt. J. schokt nu, ik stap in, zegt hij, de adelaar heeft mij door het Licht getrokken. Ik vraag: Hoe voelt het? Tintelig, zegt hij. En ik vraag: Hoe ziet het eruit? Helder wit, lichtblauwe gloed. Ik zeg: Vraag eens wat dat is.
Lisa....zegt me niks, zegt J. Ik zeg: Vraag eens of ze je gids is? Ze gaat me helpen, begeleiden. Ik vraag of hij haar kent uit een vorig leven. Hij zegt: Nee, Lisa heeft mij uitgekozen om het samen te doen. Ik vraag of hij kan vragen of Lisa hier op aarde heeft geleefd. Ja....nu, zegt J. Ik vraag of Lisa dan zijn tweelingstraal is en J. zegt: Nee, Lisa is om te helpen, ze is één van de mensen die ik nog moet leren kennen, ze zal me een boodschap geven. Zij kan niet verder zonder mij.
En dan ben ik verwart.
J. zegt: Ze wil zelf naar een hogere trilling. Ik vraag welke trilling en hij zegt: Veel verder dan ik, ze is in de toekomst. Ik vraag welke dimensie en hij zegt: De 6e. Ik sta nu bij haar en ze voelt zo zacht en lief, alles wordt naar haar toe getrokken en ze straalt zoveel uit, zoveel liefde.
En ik besef dat Lisa een uittreding heeft en met haar astrale lichaam contact heeft met J.
Christoffel, zegt jou dat iets, vraagt J. mij, een man van in de 50 die vast zit en die moet naar boven dus ik zeg dat hij ons dan volledig moet vertrouwen en alle angst los moet laten. J. zegt: Hij zweeft al weg, hij is naar boven. Lisa pakt mijn hand, alléén jij weet de weg zegt Lisa hem en verdwijnt. Ik zeg hem de adelaar te vragen wat Lisa bedoelt.
J. zegt: Ik weet de weg naar een ingang naar een hogere dimensie, maar ik weet niet hoe. Ik vraag: Wordt je daarin geleid? Omdat ik dat alleen weet, zegt J. en ik begrijp er even niets meer van dus ik vraag: Hoe dan, uit een vorig leven?
J. zegt: Ik krijg het nu héél warm, klamme handen en ik word vast gedrukt op de grond, lijkt wel of ik terug geduwd wordt, omdat ik niet verder mag. Ik vraag waarom niet? Omdat mijn taak nog niet is volbracht. Mag je die nu volbrengen, vraag ik. Ik voel me lichter en ga weer omhoog, ik voel me zweverig, zegt J.
Ik mag mijn taak volbrengen, maar niet nu, wanneer wij er klaar voor zijn. (Wie zijn wij? Vergeten te vragen in het moment)
Ik zie een kring mensen, mannen én vrouwen. Het is de 5e dimensie.
Ik vraag of er een boodschap is. Één staat op, rest staat op een ik loop naar ze toe en J. hoort: Probeer niet te zoeken het zal jou zelf vinden, en weg ben ik weer, zegt hij. Ik vraag hem waar hij nu is.
Op een hele witte vlakte. Ik vraag of er verder nog iemand is. Leeg, niemand en het voelt rustig en warm en ik weet niet welke kant ik op moet, het is één bundel, één groot Licht.
Straal je zelf ook Licht uit, vraag ik.
Ja, zegt J. en ik vraag hem de adelaar te vragen wat zijn zielsopdracht is en hij zegt: Verlossing.
Ik zeg: Mag je deze meditatie doorgeven? Een ja komt door. Ik vraag of ik nog iets voor hem kan doen en hij krijgt: Ja, sturen.... door. Ik zei dat het goed komt. Heeft de adelaar nog een laatste boodschap voor je, vraag ik. Ik vraag wat hij bedoelt, maar een soort impulsen, soort vlekjes, de adelaar zegt: Alleen jij weet de weg, maar ik weet niet welke kant, zegt J.
De adelaar neemt me mee, ik sta in een bak met water, soort kelk en ik kijk in het water.
De weg leidt langs het water.
Ik kom uit het water, ik kom lopen, ik kom.....Ik zie verdrinking, ik kom eruit.
Dit vind ik heftig en zeg: Vraag eens waarom je dit moet zien?
Omdat het mij zal helpen op mijn weg. Stad waar ik woonde, 1418, is verwoest door de zee.
Waar, vraag ik.
Egypte, maar mijn gevoel zegt dat het niet klopt, maar de adelaar zegt dat ik hem moet geloven, zegt J.
Ik vraag: Wie was je daar in Egypte?
Een God, niet duidelijk welke, wel geliefd en groot, zegt J. Onze stad is overspoelt door water.
Ik vraag naar de naam van de stad en J. zegt: Krijg ik niet door, Antoli? Antiliana? Zoiets, het komt niet helder, het spoelt iedere keer weg met water. En ik weet de weg, zegt de adelaar.
Ik vraag: Waar naartoe dan?
Naar een hoge trilling, voor ons, voor iedereen, het zal verlichting geven, ik zal de mensen helpen, zegt J.
Cinderella was mijn vrouw. Ze is verdronken, ik kon haar niet redden, ze was zwanger, zegt J. Maar het is goed, ze zegt het is goed.
J. zegt: Ik voel me Licht en stap weer uit het water (verwonderd). Volgens mij was het onder water, want ik ben helemaal nat, maar ik kon wel gewoon adem halen.
De adelaar neemt me mee en we vliegen hoog, héél hoog en alles is water, ohh nee toch niet.
De adelaar zegt ik ben klaar. Hij laat me los.
Ik zei: Bedank hem maar en ik ben nog een beetje beduusd wat voor een bijzondere reis J. gemaakt heeft.
Ik zei: Waar ben je nu?
Hij zegt: Ik zit.
Ik vraag: Waar?
J. zegt: Op het eiland waar ik begonnen ben en ik haal hem terug in het hier en het nu.
Meteen zijn we gaan Googlen naar de stad en ontdekte wel dat Turkije vroeger anders heette wat erop lijkt, maar het lijkt wel een puzzel waar we nog niet uit zijn.
