D. kwam voor de adelaars meditatie en ze heeft in het verleden de 'k' ziekte gehad. Toen ik vroeg of ze zichzelf op een strand kon zien bleef het heel lang stil. Ik liet haar en vroeg een paar minuten later wat er door haar gedachte ging.

Ze vertelde dat het heel zwaar voelde in haar borstkas. Ga dit zware gevoel eens al je liefde geven, zei ik haar. Ik denk dat er aan gewerkt wordt, zei ze, want het voelt wel fijn, héél warm en het wordt lichter. 
Ik hoor het dan ook in haar buik tekeer gaan.

Dan zegt ze: Kan ik nou het strand oplopen? Oké, dan loop ik de trapjes af. Ze is alleen, op blote voeten en heeft een rood jurkje aan. Het waait wel, witte wolken maar wel zonnig, zegt D. Ik voel me daar helemaal één met het Goddelijke. 
Ik vraag of ze de adelaar ziet en die is al bij haar. Dan wordt ze emotioneel en zegt: Ik voel me verdrietig om de wereld en de adelaar die begrijpt dat en zegt dat ik dat verdriet los mag laten en erboven moet gaan staan. 
Ik zeg: Je hoeft het verdriet van anderen ook niet te dragen, mensen mogen het zelf gaan doen, je mag ze straks wel aan gaan raken. Ga maar met adelaar mee....

Ik voel me heel licht, want ik kan met de adelaar mee, los van dat zware lijf, heerlijk de speelsheid en dat luchtige laat hij me voelen en dat is wat wij zijn, want dat lichaam is maar tijdelijk, het is niet wie wij zijn en dat gevoel mag ik mee nemen, zegt D. Ik voel ook geen familie banden hier, zoals vader, moeder, kind....dat is hier niet. We zijn gewoon vanuit het Licht één. Ik weet het allemaal, maar ik krijg het nu bevestigd, zegt ze.

Ik zie ook dolfijnen, in het water is het ook zo, alles is energie, de speelsheid. 
Ik zeg: Ja, de mensen maken het zelf zo zwaar. 
Ja, dat hoort bij de aarde dat stuk, zegt ze. Ohh....Ik heb zó veel lucht, het gevoel dat ik eens heel diep kan ademen zeg maar. 
Ik vraag haar of de adelaar haar ergens naartoe brengt. 
Ben nog wel in de buurt van het standje, het is zo fijn daar. Ik voel me zo luchtig en het is zo fijn om daar even in te zitten. Hij neemt me mee over de aarde, maar boven de aarde en ik voel me meteen weer heel zwaar. Ik voel nu de aanslagen en ik word daar van weg gehaald, want het hoort alleen bij de aarde, krijgt ze te horen.

Alles is leven, ook in de kosmos. Ik mag dit op aarde gaan vertellen. Ik vraag haar dan: Lezingen geven of iets dergelijks? Ja, voor groepen, zegt ze. Ik voel het ook heel erg stromen in mijn armen, daar mag ik ook iets mee doen. 
Ik vraag: D.m.v. healing? Ja, geeft ze aan. Maar dan zegt ze in gedachten: Maar dat kan ik helemaal niet en hoort dan dat het ook helemaal niet hoeft omdat ze daarin geleid zal worden. 
Ze zegt: Ik heb heel erg uitslag op mijn handen, soort eczeem, maar het gaat stromen en dat is iets wat dan ook weg zal gaan.

D. doet een opleiding verpleegkundige en gaf mij voor de meditatie al aan dat het heel zwaar is, omdat ze tegen alle maatschappelijke regeltjes aan loopt.
Dus ik vraag haar: Mag je de opleiding af gaan maken? 
Nee, ik mag dat loslaten. Het is parels voor de zwijnen werpen. Het is te zwaar voor mij dat systeem. Ik moet op een andere manier gaan werken met energie. Ik voel ook dat het helemaal gaat tintelen. Ik zweef en ik voel me helemaal verlicht, als een soort badje. Het is vuur, maar niet brandend. Helemaal energie en met die energie kan ik wat gaan doen, het is onbegrensd. Gevoel dat ik mag voelen wat ik uit besta, het is alleen maar energie. Het is geen lichaam, maar alles in het lichaam is het ook. Het is zó ongelofelijk krachtig, niet als een vuist, maar het staat als een huis. Ik voel dat hier in mijn buik, hier is die Bron ergens en ze wijst haar buik aan. Het is de kracht in mezelf, maar het is niet mijn kracht, het is dé kracht. 
Het is bijna niet in woorden over te brengen hè? vraag ik haar.
Het is zó krachtig, dat je bijna omver geblazen wordt, zegt ze, ik word gewoon in mijn kracht gezet, echt! En het is ook precies wat ik nodig had, echt! zegt ze overtuigend.
Het reageert nog steeds in haar buik.
Ik vraag ook wat ik hiermee mag met die kracht, zegt ze en dat is inderdaad mensen en dieren helpen, energie gaan geven. 

Vraag je adelaar eens of je mee naar de zon mag, zeg ik.
De zon heeft een hele zachte energie, het is ook die Bron, het is allemaal dat Licht, liefdevol, zegt D.
Ze volgt met: Nu moet ik glimlachen, want als kind zei ik al: Ik heb de ware al gevonden en dat is de zon, zonlicht is liefde. 

Dan vraag ik haar wat ze aan heeft en ze lacht hard en zegt: Een wit wapperend gewaad, er is wel steeds wind.
Ik laat haar vragen waar deze wind vandaan komt en ze zegt: Het is de weerstand in mezelf. 
Ik zeg: Nou, geef het maar al je liefde dan. 
En weg is het, zegt ze. Ze lacht en ik zeg: Mooi! 
Ze zegt: Nu is het héél stil, ik voel dat dit hét zijn is en het is één met al die energie. Het is stil en er heerst rust, maar daar zit die energie toch in. Het zijn geen twee verschillende dingen. Het is heel mooi, want ik voelde dat het in mijzelf gedeeld was, zegt D., dat kan niet, maar dat is mijn beleving ervan geweest. 
Ik zeg dat het heel mooi is dat ze dit zo duidelijk door krijgt.
Ja maar het gebeurt nu gewoon, het komt nu samen. De energie is ingekrompen in een bolletje in mijn buik en het blijft stromen, ik kan daar altijd een beroep op doen, zó mooi....dat is liefde! zegt ze. 
Het is alsof ik in elkaar gezet wordt, losse onderdelen wat nu passend wordt. Het was er altijd wel, maar niet in elkaar, want mijn ego zat in de weg en daar heb je hulp bij nodig, je moet je over kunnen geven, zegt ze.
Dan zeg ik haar dat ik héél erg blij en dankbaar ben dat ik dat tussenstukje mag zijn. 
Ze zegt: Je wilt niet weten hoe dankbaar ik ben, het gebeurt echt. 
Ik zeg: Ja, ik weet het 

Ik vraag haar of ze kan zien of ze zelf ook Licht uitstraalt en zonder na te denken zegt ze: Ja.
Ik heb het ook altijd gevoeld, vervolgd ze en weten ook dat ik die liefde uitstraal, alleen zat het nog niet verankerd als een gezonde combinatie. 
Ik voel ik dat het de tijd is om geen healings en cursussen met te ontvangen van anderen, ik mag nu gaan geven, zegt ze. 
Ja, zeg ik, je bent geheeld en je mag nu anderen helpen helen. Ja, want ik ben al heel, zegt ze.

Ik vraag haar of ik nog iets voor haar kan doen en ze zegt: Nee, want dat heb je nu al gedaan. 
Dan mag je nu volledig je eigen weg gaan en gaan stralen, zeg ik haar. Ja, zegt ze lachend.
Ik zeg: Wil de adelaar je nog iets laten zien of is er nog een boodschap? Het zal zich wijzen, zegt ze, ik hoef niet eens te vragen, die verbinding is er. Enige wat ik hoef te doen is die focus daarop te houden en dan komt het vanzelf. 
Ik zeg: Ja, gewoon je hart volgen 

Nu heb ik het rode jurkje weer ineens aan, zegt ze. Ik laat haar vragen waarom dat is en ze hoort omdat ze altijd héél goed moet aarden. Ik vraag haar of ze nog steeds Licht uitstraalt en daarop zegt ze meteen weer: Ja. 
​